Την Πέμπτη 12/8/21 ξεκινήσαμε ο άντρας μου, εγώ και η μικρή μας ,η Ανδριάννα μας, για να πάμε στην Καλαμπάκα, εκεί μένει η πεθερά μου. Είπαμε να κάνουμε πρώτα μία βουτιά στην θάλασσα, για να δροσιστούμε και μετά να συνεχίσουμε την διαδρομή μας. Πριν την πανδημία κάναμε συνήθως τα μπάνια μας στα Μεσάγγαλα – Καστρί Λουτρό, μάς αρέσει εκεί είναι οικογενειακά και σχετικά ήσυχα. Εκεί λοιπόν σταματήσαμε και τώρα. Ανοίξαμε την ομπρέλα μας και την ψάθα μας, βάλαμε το αντηλιακό μας και ετοιμαστήκαμε για την πρώτη βουτιά … τι να πω πραγματικά όταν ακούμπησα την θάλασσα τρόμαξα. Το νερό ήταν τόσο ζεστό μα τόσο ζεστό , αφύσικο!
Ήταν λες και είχα ζεστάνει το νερό για να κάνω μπάνιο τα παιδιά τον χειμώνα και για να μην κρυώσουν έπρεπε να χρησιμοποιήσω ζεστό νερό. Το ίδιο και λίγα μέτρα παρακάτω και παρακάτω και μόνο βαθιά μέσα είχε μερικά ρεύματα δροσιάς. Μου έκανε φοβερή εντύπωση η θερμοκρασία του νερού, επειδή έχουμε ξανά πάει εκεί γνωρίζουμε τα νερά,
τέτοια ζεστά νερά δεν είχαμε συναντήσει ξανά!
Αυτό που μου έκανε, επίσης , μεγάλη εντύπωση είναι πως όποιο μικρό στρειδάκι βγάζαμε μέσα από την άμμο στην παραλία ήταν μάλλον νεκρό… σκάβαμε κάθε χρόνο με την μικρή μου και βγάζαμε μικρά στρείδια, τα βάζαμε στην παλάμη της μέχρι να βγάλουν την γλωσσίτσα τους έξω και να της δώσουν ένα «φιλάκι», μετά τα βάζαμε πάλι στην θέση τους για να μην πεθάνουν.
Φέτος δεν έγινε το ίδιο! Όσα βγάλαμε νομίζω πώς είχαν βράσει από την μεγάλη θερμοκρασία του νερού. Πραγματικά ήταν αφύσικη αυτή η τόσο ζεστή αίσθηση του νερού.
Αυτό δεν είναι ακόμα μία ένδειξης της οικολογικής καταστροφής του πλανήτη μας;
Από αυτά τα μικρά ,αλλά καθόλου ασήμαντα γεγονότα μέχρι δυστυχώς τις μεγάλες πυρκαγιές βλέπουμε πως κάτι δεν πάει καλά σε αυτόν τον πλανήτη. Ή μάλλον αρχίζει να γίνεται εμφανές πως οι πράξεις και οι (λάθος) συνήθειες που τόσα χρόνια είχαμε υιοθετήσει δε θα αφήσουν τη φύση αναλλοίωτη στο πολύ μάλλον κοντινό μέλλον!
«Εάν η θερμοκρασία αυξάνεται κάθε χρόνο όσο έχει ήδη, σε λίγα χρόνια δεν θα μπορούμε να μπούμε στην θάλασσα» σκέφτηκα και είπα στον άνδρα μου… Σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας μου κάνει, αλλά αυτό που είπα πράγματι το φοβάμαι!
Πρέπει όντως όλοι να αναλογιστούμε τι μερίδιο ευθύνης μας αναλογεί για ό,τι συμβαίνει στην γη μας και να αναλάβουμε την ευθύνη αυτή.. Πιστεύω βαθιά πως αν κάθε ένας από εμάς σκεφτεί πως και ο πλανήτης μας είναι ζωντανός οργανισμός με ανάγκες και τον σεβαστούμε τότε ένας ένας θα γίνουμε ομάδα και σαν σύνολο θα μπορέσουμε να κάνουμε την διαφορά.
Πηγή φωτογραφίας; Yu Kato unsplash. com